A Mamma mia

–Robbe’, Robbe’!
Mi ndi seu scidau: mi femu fendi su meigama.
Fiat mamma.
—Robbe’, ant mortu a Calabresi!
Fiat prexada..
Po issa cussu boliat nai ca immoi, calincunu—bai e circa a chini fiat—iat vindicau a Pinelli.
Cuss’annu, a is votazionis iat votau “Manifesto”, po ndi bogai a Valpreda de sa galera.
—“E ita as votau?” dd’emu preguntada.
—A Valpreda. Ellus a chini?! Mischina sa mamma!
Deu emu portau sa politica in domu. Sa politica de is piciocheddus de insaras: volantinus e libriteddus de sa “controinformatzione”. In Casteddu is cumpangius mi carrigant de materiali e deu pratzemu sa cosa in Iglesias e in sa scola.
E issa ligíat. A scusi.
Babbu no, ca non fiat bonu e non nde ddu importada una cibudda de sa politica: “Tu devi fare come me” mi narát “A me i fascisti non mi hanno mai fatto niente. Mi hanno sempre lasciato in pace!”
Bellu a bellu mi ndi seu acatau ca issa ligíat sa cosa chi portamu a domu. Si poníat in mesu e cummentát candu in su telegiornali fueddant de is bombas de Pratza Fontana, de Valpreda e de Pinelli.
Po s’atru non est chi fessit de acordiu meda cun mei: nci teníat paisanus e gopais in s’Arma e in sa politzia e non bolíat intendi chistionis.
Ma forsis non fiat sceti po Pinelli che fiat prexada.
Una cida innantis iant mortu a Francu Serantini. Candu si dd’apu nau m’at castiau sceti.
Non at nau nudda.
Issa dd’iat atobiau a Francu. Francu fiat bénniu a mi circai unu mesiteddu innantis, innantis de furriai a Pisa. Fiat un’atru de cussus piciocus a pilus longus chi ndi portamu a domu e issa ddis donát a papai. Non si nd’andánt mai chentza de papai.
Candu est bénniu Serantini deu non nci femu: femu in Corsica, in autostop, ca nanca nci fiat unu cuncertu rock, ma fiat unu pisci de abrili. Duncas a Serantini non dd’apu atobiau mai.
Ma issa eja.
Forsis est po cussu ca candu, in su mesi de austu, ddi apu nau: “O Ma’, la ca giobia bandu in Olanda.” issa at nau sceti “Ej’e’”
—Mellus atesu de mortu!
Pensau dd’at ai? Su fillu piticu puru, su fillu studiau, emigrendi comenti e is atrus cincu.
—Mellus atesu de mortu!
Deu deu ge dd’apu pensau cussas dis de maju. Abarrendi, fiat a bociri o a ti fai bocciri comenti unu cani: ita atru podiast pensai? E deu gana de bocciri non ndi tenemu.
Ma mi torránt a conca is contus de is vinditas de biddas sua.
Incumentzát sempri narendi: “Tui non ddu fetzast mai, ma in bidda mia, un’omini chi dd’iant cundennau notzenti…”
Partiu seu e torrau e torrau a partiri e torrau e torrau a partiri…

Candu furriamu agatamu sempri sa cordula cun pisurci.
—Totu bonu su chi fait mamma, annó?!
E non si cumprendíat chi fessit seria o sfutendi.
Creu chi una de is dis prus legias po issa est stetia candu m’at lassau su postu in coxina: teníat 85 annus.
S’est piatzada acanta mia e mi cuntrollát: “Tui fais totu aici in pressi!”m’at nau cun un’arrinegu chi non nc’intrát nudda.
Non s’est prus arripilliada.
Cun s’arrinegu suu a fatu fui a totus: bixinus e parentis.
Non fadíat a dda cumbati.
Sceti cun mei non si furriát e a mei mi ndi paríat bregungia.
Deu chi non nci femu mai a dda castiai e a chini dda castiát ddu tratát mali.
Sceti candu est arruta e s’est segada sa camba s’est carmada.
Ma non fiat ni-mancu prus issa.
—Robbe’, non ndi tengu prus gana.
Bellu a bellu si nc’est studada. S’est furriada a pipiedda bona.
Fintzas sorri mia arrenescíat a dda carinniai.

Custu mesi de maju m’at connotu deretu.
Fiat giai crocada e si nc’est dromia cun un’arrisitu prexau.

Leave a comment