Ita casu ant tratau?

Francu Mocci, maistru de muru

“I am a worker, a tombstone mason, anxious to pleace avery-buries and jully glad when Christmas comes his once ayear. You are a poorjoist, unctuous to polise nopebobbies and tunnibelly soully when ’tis thime took o’er home, gin. We cannot say aye to aye. We cannot smile noes from noes.” (Finnegans Wake)

Francu Mocci est una de is personis prus intelligentis chi apu mai connotu. Fiat capuscuadra in su comunu de Iglesias candu deu femu “aiuto-giardiniere = operaio di 3° * livello”. Candu si nd’acatát ca calincunu fiat circhendi de ddu frigai, boghendi-ndi a pillu argumentus mannus e nobbilis, po ddu cumbinci a fai su chi torrát a contu a s’atru, Mocci narát: “Ej’e’, viva l’Italia, ma a mei non mi coddas!”

Ita nc’intrat cun su chi ant nau a s’atobiu de s’iRS a subra de sa literadura sarda?

Labai s’articulu de su gnoni sarda:

http://formaparis.splinder.com/post/23067791/carta-penna-e-pecorino

Lampu, e chini non est de acordiu ca sa literadura depit essi libbera? Sa literadura o est libbera o non est. Seus totu de acordiu: Viva l’Italia!

Ma sa chistioni est un’atra. Sa chistioni est: “Ita est sa literadura sarda?”

Anca sa mesa fiat tunda (Camelot?): aundi totu ti setziast non ddi fadíat  nudda: fiant giai totus de acordiu. “Sa literadura depit essi libbera e libbera de stereotipus: Viva l’Italia!”

Mancu mali ca non ant nau ca fiat unu dibbatitu.

E insaras bieus chi nci arrenesceus a torrai sa chistioni a s’argumentu chi custa “mesa tunda” at lassau a una parti, mancai fessit su tema de discuti.

Si pigaus sa poesia cosa mia:

Cussas matas

tortas ke banderas de chentu e chentu

annos in su bentu,

furcas rebelles prontas dae ora,

mesu de chelu e terra

abetant s’ora issoro

in s’oru de su tempus.

si podeus domandai chi custa est literadura “bera”o no, chi est bella o no, ma po s’atru non ddoi at duda peruna: custa est literadura sarda. Poita? Mancai siat scrita in Amsterdam de unu chi ddi nant Bolognesi, est pensada e scrita in sardu! Emu a bolli biri a chini iat a tenni faci de sola de nai ca custa est una poesía italiana.

Ita est chi definit una literadura “natzionali” (ge ddu sciéis ca dei nci tengu probblemas cun custu fueddu”)? Sa lingua, non sa geografia.

Comenti fait a biri, seus torra a su cunflitu intra de is duas definitzionis de identidadi sarda:

issus funt sardus poita ca funt nascius e/o pesaus in Sardinnia;

deu/nosu seus sardus poita ca si cumportaus de sardus e, mescamenti, poita ca fueddaus e scriéus in sardu. Torrai-si a castiai s’articulu:

https://bolognesu.wordpress.com/2010/07/19/due-identita-sarde-o-dialogo-tra-sordi/

E custu est unu cunflitu politicu e sa “mesa tunda” at donau un’arrespusta politica: po fai literadura sarda bastat a essi nasciu e/o pesau in Sardinnia, mancai unu non scríat in sardu.

Provaus a giogai a su giogu issoru e provai a si pensai ca deu cras m’emu a acabbai de ammachiai e mi m’emu a ponni a scriri “fiction”, ma in olandesu. Ita iat essi cussa literadura olandesa o sarda?

Pagu, ma seguru ca iat essi literadura olandesa e mala meda!

E Joyce, intzandus? Ah, balla, sempri a custu Joyce in mesu a is peis m’agatu!

E Conrad, insaras? Emu a bolli agatai a unu chi mi narat ca sa de Conrad est literadura polaca!

O ca sa de Rushdie est literadura indiana: acabbai-mi-dda!

Joyce e s’Irlanda e s’iRS: ge ndi torru a fueddai.

Candu unu che Fois scriit in italianu, est fendi literadura italiana, mancai Fois siat sardu e mancai Fois scríat de cosa sarda. Deu emu a bolli intendi a Fois nendi ca sa sua non est literadura italiana:

Ajó o Fois, merranu!

Su chi bolint Fois e is atrus a giru de sa mesa tunda est a nai ca sa de issus puru est literadura sarda e—o Fois, mi dispraxit po sa libbertadi literaria de bosatrus—aici funt fendi politica. Poita ca su de si ndi negai ca non esistit unu continuum linguisticu tra sardu e italianu est una positzioni politica crara: “tra identità sarda e identità italiana non esiste soluzione di continuità”.

Trullallá, comenti m’iat arrespundiu cuddu dorgalesu in s’oru de su mari, candu femu giovuneddu e capelloni.

S’identidadi sarda che identidadi “regionali”: girai-dda comenti boleis, ma custa est una positzioni politica, non literaria. Sa curtura, a s’imbessi de sa geografía, est cosa fata de is ominis: a una manera o a s’atra sempri a scioberai tocat! Si issus bolint fraigai una curtura regionali “sarda” che parti de sa curtura “natzionali” italiana, bonu prou ddis fatzat! Bastat chi non nergiant ca non funt fendi politica e ca sa litedadura in italianu est literadura sarda.

A Fois ddu cumprendu. Comenti naraíat jaja mia: “Mai narrer de cust’abba non nde bufo”.

Est a s’iRS chi non cumprendu. Funt indipendentistas, ma cali indipendentzia bolint? Boh?!

Bolint fai che s’Irlanda? Misía de nosus!

De colonia inglesa e abramía, is Irlandesus si funt furriaus a colonia vaticana e abramía: is chi cumandánt de aderus fiant predis prus o mancu caddotzus.

Chentza de lingua—cussa puru s’est morta o s’est fuía in an Gorta Mór (su famini mannu)—s’identidadi issoru fiat definía sceti de sa religioni e de su de essi vitimas. E s’Irlanda est abarrada fintzas a is annus ’90 unu de is logus prus pobirus e arretraus de s’Europa. Sceti cun is contributus (mannus!) de s’Europa ndi funt bessíus. E immoi?

“Historian Richard Aldous considers that the Celtic Tiger has now gone the way of the dodo. In early 2008 many commentators thought a soft landing was likely. By January 2009, it seemed possible the country could experience a depression. In February 2010, a report by Davy Research concluded that Ireland had “largely wasted” its years of high income during the boom, with private enterprise investing its wealth “in the wrong places”, comparing Ireland’s growth to other small Euro zone countries such as Finland and Belgium – noting that the physical wealth of those countries exceeds that of Ireland, because of their “vastly superior” transport infrastructure, telecommunications network and public services.” (http://en.wikipedia.org/wiki/Celtic_Tiger)

Indipendentzia bolit nai indipendentzia curturali, po arribbai a s’indipendentzia economica, e s’atru tanti ddu detzidit Brusselas po prus de su 50%.

Repubblica sarda, ma in italiano?

No grazie!

E s’inglesu de Joice?

…If juness she saved! Ah ho! And if yulone be pouved! The olold stoliolum! From quiqui quinet to michemiche chelet and a jambebatiste to a brulobrulo! It is toild in sounds in utter that, in signs so adds to, in universal, in polyguttural, in each auxiliary neutral idiom, sordomutics, florilingua, sheltafocal, flayflutter, a con’s cubane, a pro’s tutute, strassarab, ereperse and anythongue athall…

Francu Mocci est una de is personis prus intelligentis chi apu mai connotu. Fiat capuscuadra in su comunu de Iglesias candu deu femu “aiuto-giardiniere = operaio di 3 * livello”. Candu si nd’acatát ca calincunu fiat circhendi de ddu frigai, boghendi-ndi a pillu argumentus mannus e nobbilis, po ddu cumbinci a fai su chi torrát a contu a s’atru, Mocci narát: “Ej’e’, viva l’Italia, ma a mei non mi coddas!”

Ita nc’intrat cun su chi ant nau a s’atobiu de s’iRS a subra de sa literadura sarda?

Lampu, e chini non est de acordiu ca sa literadura depit essi libbera? Sa literadura o est libbera o non est. Seus totu de acordiu: Viva l’Italia!

Ma sa chistioni est un’atra. Sa chistioni est: “Ita est sa literadura sarda?”

Anca sa mesa fiat tunda (Camelot?): aundi totu ti setziast non ddi fadíat  nudda: fiant giai totus de acordiu. “Sa literadura depit essi libbera e libbera de stereotipus: Viva l’Italia!”

Mancu mali ca non ant nau ca fiat unu dibbatitu.

E insaras bieus chi nci arrenesceus a torrai sa chistioni a s’argumentu chi custa “mesa tunda” at lassau a una parti, mancai fessit su tema de discuti.

Si pigaus sa poesia cosa mia:

Cussas matas

tortas ke banderas de chentu e chentu

annos in su bentu,

furcas rebelles prontas dae ora,

mesu de chelu e terra

abetant s’ora issoro

in s’oru de su tempus.

si podeus domandai chi custa est literadura “bera”o no, chi est bella o no, ma po s’atru non ddoi at duda peruna: custa est literadura sarda. Poita? Mancai siat scrita in Amsterdam de unu chi ddi nant Bolognesi, est pensada e scrita in sardu! Emu a bolli biri a chini iat a tenni faci de sola de nai ca custa est una poesía italiana.

Ita est chi definit una literadura “natzionali” (ge ddu sciéis ca dei nci tengu probblemas cun custu fueddu”)? Sa lingua, non sa geografia.

Comenti fait a biri, seus torra a su cunflitu intra de is duas definitzionis de identidadi sarda:

issus funt sardus poita ca funt nascius e/o pesaus in Sardinnia;

deu/nosu seus sardus poita ca si cumportaus de sardus e, mescamenti, poita ca fueddaus e scriéus in sardu. Torrai-si a castiai s’articulu:

Due identità sarde o dialogo tra sordi? (dedicato ai fascisti sedicenti di sinistra)

E custu est unu cunflitu politicu e sa “mesa tunda” at at donau un’arrespusta politica: po fai literadura sarda bastat a essi nasciu e/o pesau in Sardinnia, mancai unu non scríat in sardu.

Provaus a giogai a su giogu issoru e provai a si pensai ca deu cras m’emu a acabbai de ammachiai e mi m’emu a ponni a scriri “fiction”, ma in olandesu. Ita iat essi cussa literadura olandesa o sarda?

Pagu, ma seguru ca iat essi literadura olandesa e mala meda!

E Joyce, intzandus? Ah, balla, sempri a custu Joyce in mesu a is peis m’agatu!

E Conrad, insaras? Emu a bolli agatai a unu chi mi narat ca sa de Conrad est literadura polaca!

O ca sa de Rushdie est literadura indiana: acabbai-mi-dda!

Joyce e s’Irlanda e s’iRS: ge ndi torru a fueddai.

Candu unu che Fois scriit in italianu, est fendi literadura italiana, mancai Fois siat sardu e mancai Fois scríat de cosa sarda. Deu emu a bolli intendi a Fois nendi ca sa sua non est literadura italiana:

Ajó o Fois, merranu!

Su chi bolint Fois e is atrus a giru de sa mesa tunda est a nai ca sa de issus puru est literadura sarda e—o Fois, mi dispraxit po sa libbertadi literaria de bosatrus—aici funt fendi politica. Poita ca su de si ndi negai ca non esistit unu continuum linguisticu tra sardu e italianu est una positzioni politica crara: “tra identità sarda e identità italiana non esiste soluzione di continuità”.

Trullallá, comenti m’iat arrespundiu cuddu dorgalesu in s’oru de su mari, candu femu giovuneddu e capelloni.

S’identidadi sarda che identidadi “regionali”: girai-dda comenti boleis, ma custa est una positzioni politica, non literaria. Sa curtura, a s’imbessi de sa geografía, est cosa fata de is ominis: a una manera o a s’atra sempri a scioberai tocat! Si issus bolint fraigai una curtura regionali “sarda” che parti de sa curtura “natzionali” italiana, bonu prou ddis fatzat! Bastat chi non nergiant ca non funt fendi politica e ca sa litedadura in italianu est literadura sarda.

A Fois ddu cumprendu. Comenti naraíat jaja mia: “Mai narrer de cust’abba non nde bufo”.

Est a s’iRS chi non cumprendu. Funt indipendentistas, ma cali indipendentzia bolint? Boh?!

Bolint fai che s’Irlanda? Misía de nosus!

De colonia inglesa e abramía, is Irlandesus si funt furriaus a colonia vaticana e abramía: is chi cumandánt de aderus fiant predis prus o mancu caddotzus.

Chentza de lingua—cussa puru s’est morta o s’est fuía in an Gorta Mór (su famini mannu)—s’identidadi issoru fiat definía sceti de sa religioni e de su de essi vitimas. E s’Irlanda est abarrada fintzas a is annus ’90 unu de is logus prus pobirus e arretraus de s’Europa. Sceti cun is contributus (mannus!) de s’Europa ndi funt bessíus. E immoi?

“Historian Richard Aldous considers that the Celtic Tiger has now gone the way of the dodo. In early 2008 many commentators thought a soft landing was likely. By January 2009, it seemed possible the country could experience a depression. In February 2010, a report by Davy Research concluded that Ireland had “largely wasted” its years of high income during the boom, with private enterprise investing its wealth “in the wrong places”, comparing Ireland’s growth to other small Euro zone countries such as Finland and Belgium – noting that the physical wealth of those countries exceeds that of Ireland, because of their “vastly superior” transport infrastructure, telecommunications network and public services.” (http://en.wikipedia.org/wiki/Celtic_Tiger)

Indipendentzia bolit nai indipendentzia curturali, po arribbai a s’indipendentzia economica, e s’atru tanti ddu detzidit Brusselas po prus de su 50%.

Repubblica sarda, ma in italiano?

No grazie!

E s’inglesu de Joice?

…If juness she saved! Ah ho! And if yulone be pouved! The olold stoliolum! From quiqui quinet to michemiche chelet and a jambebatiste to a brulobrulo! It is toild in sounds in utter that, in signs so adds to, in universal, in polyguttural, in each auxiliary neutral idiom, sordomutics, florilingua, sheltafocal, flayflutter, a con’s cubane, a pro’s tutute, strassarab, ereperse and anythongue athall…

One Comment to “Ita casu ant tratau?”

  1. caru robertu non ti connosciu de persona ma ti ligiu medas bortas e apretziu su chi iscris. un’istrinta de manu de casteddu de parti de unu brabaxinu de sadili.

Leave a comment